Le château
“Oké, kantelen en torens ontbreken. Het is natuurlijk ook geen echt kasteel en wij zijn zeker geen kasteelheer en -vrouw, maar als de mensen hier het een kasteel noemen, dan moet het zo zijn.”
- Gerard en Miek, Salveredonde
COUP DE COEUR
In 2017, na een zoektocht van ruim vijf jaar, vonden wij dit markante huis in Salveredonde om een kleinschalige B&B te beginnen. Elk cliché geldt ook voor ons. Het was liefde op het eerste gezicht. Binnen twee uur na de eerste bezichtiging tekenden we al het koopcontract! We wisten het meteen, dit is dé plek. Hier willen we leven, samen oud worden, plezier hebben van het klussen in huis en tuin, en genieten van het resultaat. Hier willen we mensen ontvangen en laten delen in dit geluk.
Wat we niet durfden vermoeden is dat alles hier op zijn plek valt. Meubels en kunst, stukken die we soms al dertig jaar hadden, lijken gemaakt voor dit huis. Ook wij voelden ons meteen thuis in de ruime, geborgen vertrekken en op het charmante Franse platteland. Dat was toen en dat is nog steeds zo.
We krijgen vaak de vraag: wat doen jullie in de maanden dat er geen gasten zijn? Plannen maken. Het lijstje met projecten raakt nooit uitgeput. We blijven bouwen aan dit paradijsje. Simpelweg omdat we dat graag doen. Voor onszelf, maar ook om daarmee een betoverende plek te creëren waar anderen van genieten en zich thuis voelen.
Oh, vandaar die naam!
Ik heb een huis verkocht in Salveredonde, zegt de makelaar. De burgemeester kijkt hem vragend aan. Naar mijn weten staat er geen huis te koop in Salveredonde. Jawel, dat ene grote aan het begin van het dorp. Oh, le château!
De pakketbezorger belt ons met de vraag waar hij precies moet zijn. Het eerste grote huis aan je rechterhand, dat met die groen-blauwe luiken. Hij weet het meteen. Oh, le château!
Waar wonen jullie?, vraagt de boer die we tegenkomen tijdens een ommetje in de buurt. Daar aan de overkant, bij die grote zwarte den. Oh, le château!
En zo geschiedde, de naam van de B&B werd Oh, le château!
Cato
Eigenzinnig en een tikje mensenschuw. De witte avonturier rent met haar korte pootjes door de wei, klimt hoog in bomen of luiert in de schaduw van het groen.
Gerard
Ontwerper in hart en ziel. Creëert als architect gebouwen en als kok de heerlijkste menu’s. Zijn hand is duidelijk herkenbaar in de renovatie en inrichting van het huis plus in de mooie gerechten op tafel.
Miek
Verzorgen en verwennen zitten in het bloed van deze 'oude pleeg'. En dat proef je aan de heerlijke confitures, dat voel je aan de knisperende lakens en ervaar je aan haar hart-verwarmende lach.
Kim
Duizendpoot met een achtergrond in de cultuursector.
Zorgt voor een hartelijke ontvangst en een glimlach bij het ontbijt. Werkt ze niet in de tuin, dan is ze in de keuken; patisserie is haar nieuwste passie.
Louca
De mascotte van Oh, le château! Altijd blij om je te zien. Allemansvriend.
Speelkameraad voor jong en oud. Enthousiaste sommelier. Border collie. Snel, slim en sensitief, dat is onze Louca.
OVER VROEGER
We zijn niet de eersten en we zullen niet de laatste kasteelbewaarders zijn. Generaties lang was het huis in handen van dezelfde familie.
Het heeft gefunctioneerd als herenhuis van een rijke boer en later als zomerhuis om de warme stad te ontvluchten. Veel van de geschiedenis kennen we nog niet, maar de verhalen beloven veel goeds.
Er woonde ooit een zeer succesvolle jockey die paarden in de wei hield. Twee oude vrijsters, zussen, zouden zijde in de tuin hebben geteeld. Achtergebleven, gesigneerde houtskooltekeningen doen vermoeden dat er ook een artistiek talent in de familie was. De tekeningen hangen nu op de kamer La Joséphine. En er was de wereldreiziger. Overal waar hij kwam, verzamelde hij stekjes van bomen die hij thuis plantte. Et voilà, dat verklaart de gigantische sequoia’s in de tuin van Oh, le château!
